Kończy się rok, kończy się dekada i przypomina mi się cała historia związana z pluskwą milenijną – kogo jeszcze nie było na świecie albo był mały, ten nie pamięta. Rzekoma pluskwa miała na przełomie 1999 i 2000 spowodować awarię komputerów, które były stworzone tak, że zapisywały rok tylko dwiema ostatnimi cyframi. Miało to wywołać chaos, czasami wróżono w związku z tym nieuchronną apokalipsę.
Ofiarą „pluskwy” miały paść systemy, banki, elektrownie miały wybuchać, a samoloty spadać. De facto nie wiele się stało. Na pewno nic strasznego, jedynie na chwilę zatrzymała się Pakistańska giełda, w Japonii w elektrowni jądrowej uruchomił się alarm, A w jednym z australijskich banków ludzie nie mieli dostępu do swoich pieniędzy. Natomiast w Danii pierwsze urodzone dziecko zostało zarejestrowane przez system jako stulatek. Jedynymi prawdziwymi ofiarami Y2K było kilka matek z Sheffield w Wielkiej Brytanii, ponieważ w wyniku błędnej informacji o nieprawidłowo rozwijających się płodach, kilka kobiet dokonało aborcji.
1 Stycznia 2000 roku, wracając popołudniu z sylwestrowej imprezy, spotkałem na dworcu brata.
Nasze doświadczenie pluskwy jedynie to bilety, które kupiliśmy wracając po sylwestrowej nocy do domu – a wtedy mieszkaliśmy w Legionowie, a nawet jeszcze dalej… ponieważ wysiadaliśmy na „Legionowo Przystanek”, po czym szliśmy dwa kilometry od „dworca” lasem. I wiecie co? Wtedy też był smog i to jaki! Ostatnio z Konradem wspominaliśmy czarny śnieg i „mgłę” taką, że ledwo było widać światło, które dawały latarnie – a tych po drodze było zaledwie kilka.
Z stołecznej szkoły do Legionowa jeździliśmy z rodzicami, którzy wracali z pracy samochodem. Alternatywą była podróż pociągiem z Dworca Gdańskiego. Pierwszy wariant podróży był wygodny, lecz w określonej godzinie, która nie zawsze pasowała nam – nastolatkom. Posiadał też drugą dużą wadę – trzeba było opowiedzieć codziennie na pytanie – „jak było w szkole?”, w taki sposób by uniknąć rozmowy o ocenach.
Podróż pociągiem gwarantowała za to masę przygód i ryzyka przełomu lat 90 i 2000. W pociągach znaczna część pasażerów piła i paliła – nikt na to nie zwracał uwagi. Zawsze śmierdziało. Często nie było w przedziałach półek – bo zostały ukradzione, którejś nocy na bocznicy. Co do tych nocy – wtedy też odwiedzałem regularnie kolejowe bocznice – bynajmniej by kraść. Za pomocą farb nanosiłem swoje „imię” na pomarańczowe blachy pociągów. Kiedy spotykaliśmy przypadkiem tych, którzy pod osłoną księżyca rozkręcali kolejowe składy na aluminium – rzekome półki- wtedy wiedzieliśmy, że jesteśmy bezpieczni. Oni mieli to „dogadane”.
Zdjęcie z rodzinnego albumu Babci Teresy podpisane ” Aleksander- „graficiarz” 1999 rok
Największą dumą było wracać do domu pomalowanym przez siebie pociągiem. Co dzień w podróży można było spotkać niedobitki skinheadów, co prawda ich reprezentacja była mniej liczna, niż w pierwszej połowie lat ’90. Natomiast zjawisko określane „dresiarstwem” było tak popularne, że aż trudne do ujęcia w jakieś ramy. Raz próbowano mnie wyrzucić z jadącego pociągu. Ktoś się za mną wstawił. Na co dzień nosiłem ze sobą nóż, flamaster, kartę telefoniczną, i komórkę- Motorolę Manhattan MD1-1D11- zdecydowanie łatwiej było ją ukryć w plecaku niż gdziekolwiek indziej.
Zdarzyło się kilka razy, że przez okna jadącego pociągu wlatywały cegłówki. Nie zapomnę nigdy biegnącego konduktora przez przedziały krzyczącego by wszyscy padli pod okna i chronili głowy. Jedna dziewczynka straciła życie. Nie wiem czy winnych ujęto. Wykrywalność była niska.
Zanim wsiadło się do pociągu zazwyczaj trzeba było na niego poczekać. W wieku 16- 17 lat człowiek jest nieprzerwanie głodny. Za drobne wygrzebane z kierman, czy z dna plecaka, można było kupić w sklepiku sezamki. Kosztowały 38 groszy. Na dworcu można było też nabyć zapiekanki, hamburgery i hot-dogi. Te ostatnie były wtedy moim zdaniem „najlepsze”.
Dworzec miał zawsze te same stałe: szarość, odór i mieszkańców. A wśród nich starszą Panią, która robiła wszystko by obrzydzić mi wymarzonego hot-doga. Przysiadała się do mnie, obok i tłumaczyła z czego zrobione są parówki. Mówiła z wyraźnym obrzydzeniem, że parówki robi się z mielonych wymion, śledziony i mózgów, a wszystko po to by przejąć moje jedzenie! Nie wiedziała jeszcze, z kim ma do czynienia! Nigdy nie zrezygnowałem ze swojej spuchniętej parówy w zapychającej bułce.
peace2: Forin, Harte, Mrcl, Mers, Reb, Wyrok123, Ax/Vhs
„Dwadzieścia lat…” chciałoby się zacytować Paktofonikę ale może wydać się to patetyczne
